Hayatın her safhasında dürüst oldum

Malatya’nın bir ilçesinde kalabalık bir aile de doğruluk dürüstlük ve sevgi ile büyüyen küçük bir kız varmış. Adı Hüsniye’ imiş. Hüsniye ortaokul ikinci sınıfında okuyormuş.
Hüsniye’nin ,Aynur adında bir sıra arkadaşı varmış. Aynur o yaşta yalan söyleyen, yalakalık yapan, öğretmenlerin gözüne girmek için her şeyi yapabilecek bir karakterde bir insanmış. Bir gün müzik dersleri varmış. O gün müzik öğretmeni Ümit öğretmen sınıfa girer ve çocuklar bu gün benim işim var, sizlerden birisi sınıfa başkanlık yapsın der.Aynur öyle ısrar eder ki öğretmenim ben ben olayım diye parmağını kaldırır ve hiç indirmez.Ümit öğretmen Aynur’un ısrarına dayanamayıp  Aynur’u sınıfa başkanlık yapması için seçer ve derki;Aynur konuşanları tahtaya yaz ben gelince, tahtada ismi olanları sıra dayağına çekeceğim der.Aynur öğretmen gittikten sonra sınıfa başkanlık etmeye başlar.Sınıfta birde çok beyefendi hiç konuşmayan İbrahim adında bir köylü çocuğu vardır.Aynur İbrahim’in adını tahtaya yazar.Bu duruma Hüsniye  çok kızar ve kalkar derki;Aynur İbrahim konuşmadı onun adını sil der.Aynur ise hiç aldırmaz ve İbrahim’in adını silmez.Hüsniye  tekrar ayağa kalkar ve derki;Aynur İbrahim’in adını silmiyorsan,benim adımı da tahtaya yaz der.Aynur tüm acımasızlığı, yalakalığı ile Hüsniye’nin adınıda tahtaya yazar.Ders bitmeye yakın Ümit Öğretmen gelir.Ve derki; tahtada ismi olanlar tahtaya kalksın Aynur sende bir değnek getir der.Aynur değnek getirir .İbrahim,Hüsniye ve diğer tahtada adı yazılı olan öğrenciler  tahtaya çıkarlar.Ve Ümit öğretmen kimsenin ne için tahtaya yazıldığını sorgulamadan hepsini sıra dayağına çeker.Herkes ağlayarak yerine oturur. Ama Hüsniye ise bırak ağlamayı , o kalın değneğin acısını bile hiç hissetmez, hatta gurur duyarak yerine geçer ve oturur. Hüsniye  gurur duyar çünkü kendince haksızlığa karşı çıkmış doğruyu savunmuş ,vicdanın kendisine verdiği o rahatlıkla yerine oturmuştur.Yolun açık olsun kendi küçük yüreği büyük olan küçük kız Hüsniye