Bencil insan, yalnız kendini düşünen, kendi çıkarını her şeyden üstün tutan adamdır. Yalnız kendilerini düşünürüp, olayları ve fikirleri daima kendi çıkarları açısından değerlendirirler. Çıkarları herhangi bir sebeple baltalandığı zaman, her kötülüğü yapabilecek bir iç perişanlığına düşerler.
Bencil insanlar, ,başkalarına yardım etmekten zevk almadıkları için saadet dediğimiz iç rahatlığından yoksundurlar. Kendi fildişi kulelerinde kendi kendilerini hapsetmişlerdir.
Yardımlaşma zevkinden, insanlarla acı ve sevinçleri paylaşma mutluluğundan yoksun oldukları için manen daima kendilerini yalnız hissederler.
Anadolu da kırsal kesimde köylüler erken yatarlar çünkü sabah kalkıp çalışacaklar. Böyle bir karı koca yatıyor kadın kocasının uyumasını bekliyor ,çünkü kadının gönlü başka bir adam da ,gönül bu kaçacaklar köyden. Kocası uyuyunca sessizce pencereden kaçıyor kadın, aşığı onu bekliyor.Ağacın altın da karanlık da, koşuyorlar. Namus belası, töre cinayetleri hepsi kovalıyor onları. O nasıl bir kaçıştır öyle, nefes nefese iki aşık. Bir ara soluklanmak için duruyorlar,kadın bunu fırsat biliyor diyor ki; ya evden çıktığımdan beri ayakkabımın içinde bir şey beni rahatsız ediyor şunu çıkarayım bari.
Kadın elini ayakkabısınn içine atıyor bakıyor ki bir tomar para ve küçük bir mektup.Geride bıraktığı o gözleri ama olan kocası herşeyin farkında.O mektupta,kendisini terk eden eşine diyor ki;senin bende çok emeğin var,yıllarca çamaşırlarımı yıkadın,bana çorba pişirdin, yıkanırken sırtımı sabunladın,al şu parayı da yaban ellerde kimseye muhtaç olma. İşte o adam gibi adam olan Aşık Veysel,bütün birikimini kendini aşığı için terkeden kadının ayakkabısının içine koyuyor.Hayatı boyunca bir kitap okuyamadı,çünkü gözleri hiç görmüyordu,ama o insan, o adam gibi adam hayatı ,gönülü iyi okumuştu.Helal olsun adam gibi adamlara.Mekanın cennet olsun Aşık Veysel
Malatya’nın bir ilçesinde kalabalık bir aile de doğruluk,dürüstlük ve sevgi ile büyüyen küçük bir kız varmış. Adı Hüsniye imiş. Hüsniye ortaokul ikinci sınıfında okuyormuş. Hüsniye'nin Aynur adında bir sıra arkadaşı varmış. Aynur o yaşta yalan söyleyen, yalakalık yapan, öğretmenlerin gözüne girmek için her şeyi yapabilecek bir karakterde bir insanmış. Bir gün müzik dersleri varmış. O gün müzik öğretmeni,Ümit bey sınıfa girer ve çocuklar ;bu gün benim işim var, sizlerden birisi sınıfa başkanlık yapsın der.Ve Aynur ısrarla öğretmenim ben ben der parmağını hiç indirmez. Israra dayanamayan Ümit öğretmen sınıfa başkanlık yapması için Aynur'u seçer ve derki;Aynur konuşanları tahtaya yaz,ben gelince tahtada ismi olanları sıra dayağına çekeceğim der.Aynur öğretmen gittikten sonra sınıfa başkanlık etmeye başlar.Sınıfta birde çok beyefendi hiç konuşmayan ,İbrahim adında bir köylü çocuğu vardır.Aynur İbrahim’in adını tahtaya yazar.Bu duruma Hüsniye çok kızar ve kalkar derki;Aynur İbrahim konuşmadı, onun adını sil der.Aynur ise hiç aldırmaz ve İbrahim’in adını silmez.Hüsniye tekrar ayağa kalkar ve derki;Aynur İbrahim’in adını silmiyorsan,benim adımı da tahtaya yaz der.Aynur tüm acımasızlığı, yalakalığı ile Hüsniye’nin adınıda tahtaya yazar.Ders bitmeye yakın Ümit öğretmen gelir.Ve derki; tahtada ismi olanlar tahtaya kalksın. Aynur sende bir değnek getir der.Aynur değnek getirir.Tahtaya İbrahim,Hüsniye ve diğer tahtada adı yazılı olan öğrenciler tahtaya çıkarlar.Ve Ümit öğretmen kimsenin ne için tahtaya yazıldığını sorgulamadan hepsini sıra dayağına çeker.Herkes ağlayarak yerine oturur.Hüsniye ise bırak ağlamayı of bile demez ve o kalın değneğin acısını hiç hissetmez, hatta gurur duyarak yerine geçer ve oturur. Hüsniye gurur duyar,çünkü kendince haksızlığa karşı çıkmış doğruyu savunmuş,vicdanın kendisine verdiği o rahatlıkla yerine oturmuştur.Ve o küçük kız Hüsniye hayatı boyunca,hep dik durmuş kimseye yalakalık yapmamış ,bu sebeple de hayatında çok şeyi kaybetmiş.Kaybettiklerine hiç üzülmemiş dürüstlüğü,doğruluğu ile gurur duymuş.Yolun açık olsun kendi küçük kalbi büyük olan küçük kız, yolun açık olsun Hüsniye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder